نوشته های یک زبان آموز

افرادی که می خواهند زبان انگلیسی را یاد بگیرند در اولیحن مرحله به عنوان یک زبان آموز انگلیسی را یاد می گیرند. منظور از زبان آموز یک مرحله ای که شخص یاد گیرنده زبان می خواهد با آزمون و خطا روش های یادگیری زبان را امتحان کنند. یک سری افراد از این مرحله عبور می کنند و موفق به یادگیزی زبان انگلیسی می شوند. اما متاسفانه تعداد بسیار زیادی از زبان آموزان در همان مرحله زبان آموزی می مانند و موفق به پیدا کردن روش های موثر یادگیری نمی شوند

 

 

ابتدا باید دید که مشکل از کجاست که متاسفانه اکثر زبان آموزان به سطح قابل قبولی از مهارت های زبان انگلیسی دست پیدا نمی کنند. همانطور که می دانید یادگیری زبان انگلیسی به این معنا نیست که تعداد زیادی واژه بلد باشید به همراه گرامرهای زیادی ولی نتوانید از آنها استفاده کنید یا زمانی که در یک فیلم یا ویدئو این کلمات یا گرامر ها استفاده می شود زبان آموز نمی تواند آنها را متوجه شود. بنابراین هر یادگیری (اگر به میزان قابل توجه هم که باشد) به معنای یادگیر زبان انگلیسی نیست. 

باز متاسفانه اینکه اکثر زبان آموزان به سطح قابل قبولی از مهارت های زبان انگلیسی دست پیدا نمی کنند محدود به موسسه آموزش زبان بخصوصی نمی شود و متاسفانه شامل عموم موسسات می شود، از کانون زبان ایران به عنوان بزرگتری موسسه آموزش زبان در کشور گرفته تا موسسات خیلی کوچک تر. بنابراین مشخص است که باید به ریشه مشکل نگاه کرد.

قطعا یک دلیل واحد دلیل این عدم موفقیت نیست بلکه دسته ای از دلایل به این مورد ختم شده اند. شاید اولین مشکل این باشد که زبان آموزان مرتب دنبال کتاب می گردند تا براساس آن کتاب پیش بروند، اما سوال اینجاست که آیا کودکی که بخوبی زبان را یاد می گیرد و صحبت می کند براساس کتاب زبان مادری خودش را یاد می گیرد؟! قطع پاسخ خیر است، یک کودک به صورت طبیعی و بدون کتاب زبان مادری اش را یاد می گید، اما در سیستم آموزشی عرفی که در کشور ما وجود دارد متاسفانه یادگیری زبان انگلیسی از حالت طبیعی خود خارج شده.

یک دلیل دیگر که من با وضوح آن را بیان می کنم سیاست موسسات آموزش زبان است که به زبان آموزان روش های یادگیری مستقل را آموزش نمی دهند. شما فکر کنید آیا اگر همه زبان آموزان می دانستند چطور یک زبان را یاد بگیرند، آیا کسب و کار موسسات آموزش زبان انگلیسی اینقدر رونق داشت؟! البته اگر ما هم خودمان را به جای موسسات آموزش زبان انگلیسی می گذاشتیم هم احتمالا همین سیاست را در پیش می گرفتیم.

 

 

 

 

به دو مورد از دلایل عدم موفقیت کامل در یادگیری زبان انگلیسی اشاره شد اما دلایل زیاد دیگری هم هستند. اما به صورت خلاصه به راه حل ها هم خواهم پرداخت.

یک زبان آموز قبل از هر چیزی باید استعداد یادگیری مستقل را داشته باشه، یعنی اینکه فقط روی یک منبع تکیه نکند. به عنوان مثال اگر یک زبان آموز انگلیسی با سوالی مواجه شود آن شخص نباید فقط بخواهد پاسخ آن سوال را از معلم خود بپرسد، آن شخص باید یاد بگیرد که پاسخ سوالات خود را می تواند در کتاب ها هم پیدا کند، یا پاسخ خود را می توانید در اینترنت (جه انگلیسی و چه فارسی) هم پیدا کند، یا می تواند از افراد (ایرانی یا خارجی) هم سوال خود را بپرسد و مثال های بسیار دیگری. بنابراین استقلال یادگیری یک باید است.

زبان آموز انگلیسی باید یاد بگیرد که زبان انگلیسی را در صحبت کردن و نوشتن خود نشان دهد، تمرین او هم باید بیشتر در قالب این دو تمرین باشد و نه در قالب حفظ کردن لغات و مباحث دستوری زبان یا همان گرامر.

زبان آموز باید به این درک برسد که کتاب ها فقط نقش مکمل را برای یک زبان آموز می توانند داشته باشند نه بیشتر. خیلی از زبان آموزان متاسفانه حداقل در گوشه ای ذهن خود تصویر می کنند که تلاش ها و تمرینی که انجام می دهند نقش مکمل را برای تاثیر کتاب ها دارند. این تصور کامل اشتباه است، آنچه در یک کتاب ارائه می شود نمونه بسیار کوچکی از زبان انگلیسی است و افراد باید به این درک دست پیدا کنند.

برای صحبت کردن زبان انگلیسی شخص باید یک پارتنر یا هم کلام داشته باشد که زبان را با او تمرین کند، این هم کلام هم می تواند هم زبان او (ایرانی) و یا حتی می تواند هم زبان، زبان هدف او باشد که می تواند در بسیاری از وب سایت های خارجی چنین افرادی را پیدا کند.

 

به عنوان کلام پایانی زبان آموز حتی اگر در دوره های آموز زبان هم شرکت می کند باید بداند که تاثیری تمرین های او در خارج از محیط کلاس می تواند در پیشرفتش داشته باشد بسیار بیشتر از تاثیر اندک کلاس های زبان است و در این زمینه زبان آموز حتما باید بتواندذ به درجه قابل قبولی از استقلال یادگیری دست پیدا کند.